همچو آتش هرکه را دود طلب در سر بود

هر خس و خارش به اوج مدعا رهبر بود

می زند ساغر به طاق ابروی آسودگی

هر که را از آبله پا بر سر کوثر بود

بی هوایی نیست ممکن گرم جست وجو شدن

سعی در بی مطلبیها طایر بی پر بود

خاک ناگردیده نتوان بوی راحت یافتن

صندل دردسر هر شعله خاکستر بود

ازشکست خویش دریا می کشد سعی حباب

نشئهٔ کم ظرف ما هم کاش از این ساغر بود

چاک حرمال در دل و سنگ ندامت بر سر است

هرکه را چون سکه روی التفات زر بود

شمع را ناسوختن محرومی نشو و نماست

عافیت در مزرع ما آفت دیگر بود

نیست اسباب تعلق مانع پرواز شوق

چون نگه ما را همان چاک قفس شهپر بود

ضبط آه ما چراغ شوق روشن کردن است

آتش دل آبروی دیدهٔ مجمر بود

در محیط انقلاب امواج جوش احتیاج

حفظ آب روست چون گوهر اگر لنگر بود

هرکه از وصف خط نوخیز خوبان غافل است

در نیام لب زبانش تیغ بی جوهر بود

حاصل عمر از جهان یک دل به دست آوردن ست

مقصد غواص از این نه بحر یک گوهر بود

چون مه نو بر ضعیفیها بساطی چیده ام

مایهٔ بالیدن ما پهلوی لاغر بود

رونق پیری ست بیدل از جوانی دم زدن

جنس گرمی زینت دکان خاکستر بود